Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

PostHeaderIcon ΑΙΣΧΥΛΟΣ (525-456)

Αθηναίος πολίτης, γιος του Ευφορίωνα, γεννήθηκε στην Ελευσίνα, το 525πχ. Ο Αισχύλος καταγόταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια γαιοκτημόνων. Δεν ξέρουμε από πιο ακριβώς γένος ευπατριδών καταγόταν, όμως οι ευπατρίδες ρύθμιζαν τις τελετουργίες των μυστηρίων και σίγουρα ο Αισχύλος ήταν γνώστης των Ελευσινίων Μυστηρίων. Ο Αισχύλος είχε δύο αδερφούς που πολέμησαν μαζί του στους Περσικούς πολέμους. Ο Κυναίγειρος έμεινε γνωστός χάρη στον υπέροχο μύθο για την μάχη του Μαραθώνα, που τον θέλει να θυσιάζεται πάνω στο πάθος του να κρατήσει ένα περσικό πλοίο με τα δόντια, ενώ του έχουν κόψει και τα δύο χέρια . Ο άλλος αδερφός του ο Αμεινίας θεωρήθηκε ο γενναιότερος πολεμιστής στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, γιατί εμβόλισε την περσική ναυαρχίδα και σκότωσε τον Πέρση ναύαρχο. Ο Αισχύλος θεωρείται και δίκαια, ο πατέρας της τραγωδίας και για την μοναδικότητα της ποίησης του αλλά και για τις καινοτομίες που έφερε στην σκηνική παρουσίαση των έργων του. Είναι ο πρώτος που πρόσθεσε πολύπλοκα σκηνικά και σκηνικές μηχανές στο θέατρο και πρόσθεσε και δεύτερο ηθοποιό. Την πρώτη του εμφάνιση την έκανε το 500 π.χ σε ηλικία 25 χρόνων με αντίπαλους τον Χοιρίνο και τον Πρατίνα. Το πρώτο του βραβείο του κέρδισε 25 χρόνια αργότερα σε πλήρη ωριμότητα. Κέρδισε το πρώτο βραβείο 28 φορές . Το 472 π.χ θριάμβευσε με τους “Πέρσες” με χορηγία του νεαρού Περικλή που ζήλεψε την δόξα του Θεμιστοκλή που πριν 4 χρόνια ήταν χορηγός του Φρύνιχου στις “Φοίνισσες” που υμνούσαν τη νίκη στη Σαλαμίνα. Με την εμφάνιση του Σοφοκλή στην Αθηναική σκηνή χάνει τα πρωτεία και από εκεί και πέρα μοιράζονται ανά χρονιά το πρώτο βραβείο. Το 458 π.χ. βραβεύεται για την “Ορέστεια” και μετά φεύγει για την Σικελία και δεν ξαναγυρίζει ποτέ. Ο Αισχύλος είχε δύο γιους τον Ευαίωνα και τον Ευφορίωνα που ήταν επίσης τραγικοί ποιητές, μάλιστα ο τελευταίος νίκησε το 431 π.χ. τους αντιπάλους του πατέρα του, Σοφοκλή και Ευριπίδη. Δεν ξέρουμε ακριβώς γιατί έφυγε από την Αθήνα ο Αισχύλος. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο εγωισμός του δεν άντεχε την προτίμηση του Αθηναϊκού κοινού στον νεαρό Σοφοκλή. Κατ' άλλους σε μια παράσταση αποκάλυψε μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων με αποτέλεσμα να δικαστεί στον Άρειο Πάγο. Μια άλλη εκδοχή των θέλει χολωμένο για την ήττα του από τον Σιμωνίδη για το ελεγείο των Μαραθωνομάχων. Η σούδα αναφέρει ότι σε μια παράσταση του, κατέρρευσαν τα σκηνικά και υπήρξαν θύματα. Μια άλλη πιθανή εκδοχή είναι ο Αισχύλος να διάλεξε το δρόμο της αυτοεξορίας γιατί είχε δυναμώσει πολύ η δημοκρατική παράταξη στην Αθήνα και ως μετριοπαθής δημοκρατικός δεν άντεχε τις “δημοκρατικές ακρότητες”, ενώ αισθάνονταν πιο άνετα στην αυλή του φιλόμουσου Τυράννου Ιέρωνα. Όπως και νάναι σημασία έχει ότι δεν ξαναγύρισε στην Αθήνα, αν και τα έργα του συνέχιζαν να κερδίζουν βραβεία ακόμη και μετά το θάνατο του. Πέθανε το 456 πχ στην Γέλα της Σικελίας. Στον τάφο του διάλεξε ένα απλό επίγραμμα που αναφέρει ότι πολέμησε στον Μαραθώνα.

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

Πέρσαι (472 π.Χ.)

Επτά επί Θήβας (467 π.Χ.)

Προμηθεύς Δεσμώτης (470 π.Χ.)

Ικέτιδες (467-458 π.Χ.)

Ορέστεια (458 π.Χ) Οι τραγωδίες που αποτελούν την τριλογία είναι :

Αγαμέμνων - Χοηφόροι - Ευμενίδες
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

PostHeaderIcon ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Ορέστεια (458 π.Χ)
Είναι σχεδόν γενικά παραδεδεγμένο σήμερα, ότι ο Αισχύλος ξεκίνησε από λόγους κυρίως πολιτικούς για ν' ανεβάσει στη σκηνή, το 458 π.Χ., την Τριλογία Ορέστεια, της οποίας βάση είναι ο μύθος του Ορέστη. Ανάμεσα στις μεγάλες δίκες που δικαστήκαν πάνω στον αττικό λόφο, του Αρείου Πάγου, αναφερόταν απ' την παράδοση κι η δίκη του μητροκτόνου Ορέστη. Εκεί, χάρη στην επέμβαση της Αθηνάς, ο μητροκτόνος κηρύχθηκε όχι αθώος, αλλά ελεύθερος απ' τον φόνο. Χάρη του σκοπού, που επεδίωκε ο ποιητής, εισάγει στον μύθο μια μικρή καινοτομία : παριστάνει τον "Άρειο Πάγο" να έχει συσταθεί τότε για πρώτη φορά απ' την Αθηνά κι αποκλειστικά για να δικάσει τον Ορέστη κι απ' αυτό παίρνει αφορμή να εξάρει τη θεϊκή αρχή και τη σπουδαιότητα του ανωτάτου αυτού δικαστηρίου ή μάλλον πολιτικού Σώματος, το οποίο απ' την εποχή των Μηδικών είχε συγκέντρωση στα χέρια του την ανώτατη διοίκηση της Αθηναϊκής πολιτείας, που όμως τελευταία, το 458 π.Χ., κινδύνευε να χάσει και τα τελευταία του πολιτικά προνόμια, κάτω απ' τ' αμείλικτα πλήγματα της δημοκρατικής μερίδας, της οποίας ηγείτο ο Περικλής. Συγχρόνως ο ποιητής στο πρόσωπο του Ορέστη παίρνει αφορμή να πανηγυρίσει μ' όλη την πόλη τη συμμαχία που έγινε κείνη την εποχή ανάμεσα στην Αθήνα και το Άργους, με την οποία εγκαινιαζόταν η νέα, αντίθετη του Φιλολάκωνα κι αριστοκρατικού Κίμωνα, εξωτερική πολιτική του Περικλή, που αποσκοπούσε στην ηγεμονία των Αθηνών σ' όλη την Ελλάδα με την ταπείνωση της Σπάρτης. Εννοείται ότι οι λοιπές μεταβολές που επέφερε ο ποιητής στον μύθο, δεν υπαγορευτήκαν από πολιτικούς λόγους, αλλά απ' τη σύγκρουση της παλιάς δωρικής παράδοσης προς το αττικό πνεύμα. Ο νόμος του αίματος, το δίκιο των νεκρών (στο οποίο κατά τη δωρική παράδοση επιβάλλει σιγή η βίαιη παρέμβαση του Απόλλωνα που αποκρούει τις Ερινύες με τα βέλη του) ήταν πράγματα πολύ σεβαστά για τον Αττικό του 5ου π.Χ. αιώνα, ώστε έτσι να ικανοποιείται μ' αυτή τη λύση. Στον Αισχύλο το έγκλημα του Ορέστη δεν δικαιολογείται, δεν αθωώνεται. Ο μητροκτόνος απλώς παίρνει χάρη, με την επέμβαση της Αθηνάς, η οποία αντιπροσωπεύει το πιο ανθρώπινο συναίσθημα της επιείκειας.
Οι τραγωδίες που αποτελούν την τριλογία είναι :

Αγαμέμνων
Ο Αγαμέμνων που είναι το πρώτο δράμα της τριλογίας Ορέστεια, είναι το δράμα μιας συνταρακτικής αγωνίας που μεγαλώνει απ’ τη μια σκηνή στην άλλη. Στο κέντρο του δράματος, τη στιγμή που περιμένουμε να φανεί ο νικητής βασιλιάς, ο ποιητής εκφράζει - με το στόμα βέβαια του Χορού - καθαρά και συγκεκριμένα τη σκέψη του. Ο Αγαμέμνων δεν είναι το θύμα ζηλότυπων θεών. Η ευτυχία δεν φέρνει αναγκαστικά τη συμφορά. Η δυστυχία είναι πάντα το παιδί του εγκλήματος. Είναι μια δίκαιη κι αναπόφευκτη τιμωρία. Στο άδικο γένος η παλιά αμαρτία γεννάει μια νέα αμαρτία. Η λέξη δικαιοσύνη διαφωτίζει όλη τη συνέχεια του δράματος. Με την είσοδο του Αγαμέμνονα και την προφητική φωνή της Κασσάνδρας η τραγωδία αγγίζει το δραματικότερο σημείο του πάθους. Η ατμόσφαιρα γεμίζει από φόβο. Σε λίγο ακούγονται οι κραυγές του Αγαμέμνονα που σφάζεται. Η Κλυταιμνήστρα όρθια μπροστά στα ματωμένα πτώματα του βασιλιά και της Κασσάνδρας αντιμετωπίζει με περιφρόνηση τον Χορό και καυχιέται για το έγκλημά της. Οι Ερινύες όμως που την ακούν, την οικτίρουν. Τα γεγονότα θ’ ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Η δολοφονία του Αγαμέμνονα θα έχει τις συνέπειές της.



Χοηφόροι
Το καινούργιο έγκλημα θέλει καινούργια πληρωμή. Αυτό φαίνεται καθαρά απ’ τα πρώτα λόγια του χορικού που λένε οι Χοηφόρες, οι γυναίκες που φέρνουν προσφορές στον τάφο του νεκρού Αγαμέμνονα. Η ίδια η Κλυταιμνήστρα διέταξε αυτές τις προσφορές και τώρα τα κορίτσια μ’ επικεφαλής την Ηλέκτρα προχωρούν προς τον τάφο που δίπλα του έχει κρυφτεί ο Ορέστης ο οποίος γύρισε πίσω στον τόπο του. Γίνεται η αναγνώριση των αδερφών κι ο Ορέστης αποφασίζει το φονικό σχέδιο θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ν’ αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Έτσι πέφτει νεκρός ο Αίγισθος, στο τέλος πέφτει νεκρή κι η Κλυταιμνήστρα. Και σ’ αυτού του έργου το τέλος, όπως και στον Αγαμέμνονα, ο φονιάς στέκεται πάνω απ’ τα πτώματα των δυο θυμάτων του. Όμως ενώ ακόμα ο Ορέστης κάνει τον απολογισμό του, τον αρπάζει η τρέλα (μανία) φέρνοντάς τον έξω απ’ τη σκηνή αναζητώντας τη λύτρωση με τη βοήθεια ενός θεού. Οι Χοηφόρες είναι το δεύτερο δράμα της Ορέστειας. Ο Χορός στο τέλος του δράματος, απαριθμεί τα τρία φοβερά εγκλήματα που σημάδεψαν την οικογένεια των Ατρειδών Κι αναρωτιέται ως που θα τραβήξει η κατάρα που χτυπάει χρόνια τώρα, το τραγικό παλάτι κι αν θα εξευμενιστεί η πικρή οργή που καταδιώκει τον άθλιο μητροκτόνο.

Ευμενίδες
Στις Ευμενίδες που είναι η Τρίτη τραγωδία κι αποτελεί την Κάθαρση, οι φοβερές μορφές των Ερινυών, που καταδιώκουν τον Ορέστη, αποτελούν τον Χορό. Η σκηνή με την οποίαν ανοίγει το έργο τις δείχνει αποκαμωμένες, κοιμισμένες, αφού κυνήγησαν τον Ορέστη ως το ιερό των Δελφών. Εδώ όμως παρουσιάζεται ο Απόλλων κι υπόσχεται τη συμπαράστασή του στον καταδιωκόμενο. Έτσι του παρέχεται ασφαλής συνοδεία ως την Ακρόπολη της Αθήνας, όπου θα βρει δικαστές να δικάσουν την περίπτωσή του (μια απ’ τις σπάνιες αλλαγές σκηνικού χώρου). Εκεί γίνεται μια τυπική δίκη. Η κορυφαία του Χορού απαγγέλλει την κατηγορία μπροστά στους Αθηναίους που έχουν συγκεντρωθεί. Ο ίδιος ο Απόλλων υπερασπίζεται τον Ορέστη κι η Αθηνά αποφασίζει υπέρ του Ορέστη. Την ίδια στιγμή η κρίση αυτή βρίσκει τη θέση της στη σύγχρονη αθηναϊκή ιστορία : λίγο πριν, το 462 π.Χ. με μια μεταβολή του πολιτεύματος, αποφασίστηκε η μεταφορά στον Άρειο Πάγο της δικαιοπραξίας των φονικών ζητημάτων. Έτσι βλέπουμε ότι ο μητροκτόνος Ορέστης δικάζεται από έναν Άρειο Πάγο που δεν υπήρχε στον καιρό του. Τα πνεύματα της εκδίκησης εξευμενίζονται και σαν Ευμενίδες (καλόγνωμες) πια θεές θα έχουν στην Αθήνα έναν τόπο λατρείας τους στο εσωτερικό της πόλης.

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Δημήτρης Δημητριάδης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Γιώργος Απέργης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιάννης Κόκκος
ΠΑΙΖΟΥΝ: Λυδία Κονιόρδου, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Νικήτας Τσακίρογλου, Όλγα Τουρνάκη, Όλια Λαζαρίδου, Περικλής Πάνου, Αριστοτέλης Αποσκίτης, Γιώργος Βελέντζας, Θεόδωρος Δημήτριεφ, Δημήτρης Καραβιώτης, Λαέρτης Μαλκότσης, Αγαπητός Μανδαλιός, Χρήστος Παππάς, Πέτρος Πετράκης, Μανώλης Σειραγάκης, Γιώργος Ψυχογιός, Αμαλία Μουτούση, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Οδέτη Ιωάννου, Μαρία Καντιφέ, Ελένη Κούστα, Ερμίνα Κυριαζή, Ινώ Μενεγάκη, Αγγελική Μπουσούκου, Μαρία Ναυπλιώτου, Κάτια Νικολαΐδου, Ζαχαρούλα Οικονόμου, Εύα Σαουλίδου, Γεωργία Τσαγκαράκη
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 2 ώρες και 20 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 2001 (6 Ιουλίου)

PostHeaderIcon ΙΚΕΤΙΔΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Ικέτιδες (467-458 π.Χ.)

Οι Ικέτιδες είναι η αρχαιότερη τραγωδία του Αισχύλου. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει απ’ το γεγονός ότι ο ρόλος του Χορού είναι κυρίαρχος και τα διαλογικά μέρη είναι μικρά σ’ έκταση, δηλαδή είναι ένα δείγμα της πιο παλιάς μορφής του ποιητή που εξαφανίστηκε και που ο πραγματικός Πρωταγωνιστής είναι ο Χορός (πριν το 472 π.Χ.). Αυτή όμως την άποψη νεότεροι μελετητές δεν τη δεχτήκαν κι έτσι η χρονολογική τοποθέτηση του δράματος αμφισβητείται. Η τραγωδία αυτή πήρε τ’ όνομά της απ’ τον Χορό των Δαναΐδων (κόρες του Δαναού) που διωκόμενες απ’ τους γιους του Αιγύπτου, ζητάν να βρουν άσυλο στο Άργος, σαν Ικέτιδες κοντά στον βασιλιά της πόλης Πελασγό που τις δέχεται παρά τις διαμαρτυρίες εκείνων που τις καταδιώκουν. Σ’ αυτή την τραγωδία καθώς και στους Πέρσες, ο ποιητής απεικονίζει τον πολιτισμό των Ελλήνων σ’ αντίθεση προς τη βία των βαρβάρων της Ασίας και της Αφρικής των οποίων η θρασύτητα έχει υπερβεί τα όρια.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Ιωάννης Γρυπάρης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Αντώνης Λάβδας
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μήτσος Λυγίζος
ΠΑΙΖΟΥΝ: Θάνος Κωτσόπουλος, Ελένη Ζαφειρίου, Έλλη Ξανθάκη, Όλγα Τουρνάκη, Ελένη Ρήγα, Κάκια Παναγιώτου, Πίτσα Καπιτσινέα, Μαρία Μοσχολιού, Νίκος Χατζίσκος, Ολυμπία Παπαδούκα, Βέρα Δεληγιάννη, Γιάννης Αποστολίδης, Έλλη Βοζικιάδου
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 58 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1961 (22 Ιανουαρίου)

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Κ. Χ. Μύρης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Μίκης Θεοδωράκης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σπύρος Ευαγγελάτος
ΠΑΙΖΟΥΝ: Στέλιος Βόκοβιτς, Γκίκας Μπινιάρης, Ζώρας Τσάπελης, Ελένη Χατζηαργύρη, Όλγα Τουρνάκη, Κάκια Παναγιώτου, Πίτσα Καπιτσινέα, Άννυ Πασπάτη, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Ελένη Ρήγα, Νίτα Παγώνη, Ράνια Οικονομίδου, Βαλεντίνη Μουτάφη, Τιτίκα Βλαχοπούλου, Βεατρίκη Δεληγιάννη, Νεφέλη Ορφανού, Ασπασία Κράλλη, Τζένη Μιχαηλίδου, Ηλέτρα Κωνσταντίνου, Πένυ Παπουτσή, Λυδία Κονιόρδου, Μαρία Τζομπανάκη, Τάκης Βουλαλάς, Θεόδωρος Συριώτης, Δημήτρης Γεννηματάς, Κώστας Καγξίδης, Ναπολέων Ροδίτης, Κώστας Τύμβιος, Γιώργος Κώνστας, Θάνος Καλληώρας
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 19 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1977 (30 Ιουλίου)

PostHeaderIcon ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Προμηθεύς Δεσμώτης (470 π.Χ.)

Ο Προμηθεύς Δεσμώτης ήταν η μέση τραγωδία μιας τριλογίας της οποίας η πρώτη ήταν ο Προμηθεύς Πυρφόρος κι η τρίτη ο Προμηθεύς Λυόμενος. Στην πρώτη τραγωδία, ο Προμηθεύς παρά τη θέληση του Δία έκλεψε απ’ τον ουρανό τη φωτιά και την έφερε στους ανθρώπους, κινώντας έτσι την οργή του υπέρτατου θεού. Για τον λόγο αυτό στη δεύτερη τραγωδία, με προσταγή του Δία ο Ήφαιστος, το Κράτος κι η Βία καρφώνουν σ’ έναν βράχο του Καυκάσου τον Προμηθέα, ο οποίος με μεγαλοπρεπέστατη σιωπή υπομένει την οδυνηρότατη αυτή τιμωρία. Στην τρίτη τραγωδία που ήταν κι η Κάθαρση, ο Τιτάνας αφού αναγνωρίζει την πανσοφία του Δία, ελευθερώνεται απ’ τα δεσμά του απ’ τον Ηρακλή.

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Τάσος Ρούσσος
ΜΟΥΣΙΚΗ: Γιώργος Κουρουπός
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλέξης Μινωτής
ΠΑΙΖΟΥΝ: Αλέξης Μινωτής, Νικήτας Τσακίρογλου, Βασίλης Κανάκης, Στέλιος Βόκοβιτς, Γιώργος Μεσσάλας, Θεόδωρος Μορίδης, Χρήστος Πάρλας, Πίτσα Καπιτσινέα, Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Άννυ Πασπάτη, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Ράνια Οικονομίδου, Νόρα Κατσέλη, Ελένη Ρήγα, Βεατρίκη Δεληγιάννη, Νεφέλη Ορφανού, Τζέσσυ Παπουτσή, Κάρμεν Ρουγγέρη, Λία Πάρλα
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 22 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1979 (4 Αυγούστου)

PostHeaderIcon ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Επτά επί Θήβας (467 π.Χ.)

Στους Επτά επί Θήβας φανερώνεται όλος ο ενθουσιασμός του ποιητή για τον πόλεμο που γίνεται για την υπεράσπιση της πατρίδας του, και την πρόοδο της δραματικής του τέχνης. Ήρωας στους Επτά επί Θήβας είναι ο Ετεοκλής που εμψυχώνει τον στρατό για την άμυνα της πόλης κατά του εχθρού έτσι που οι επτά στρατηγοί πέφτουν πάνω στα τείχη της πόλης σαν μαθητευόμενοι Γίγαντες. Το αποκορύφωμα του δράματος είναι η σύγκρουση κι ο αλληλοσκοτωμός των δυο αδερφών. Η δύναμη της Ερινύας (η κατάρα του πατέρα) φέρνει μ’ αυτό τον αλληλοσκοτωμό τον όλεθρο όλου του γένους των Λαβδακιδών και περιέχει την κύρια έννοια της τραγωδίας. Το τέλος του έργου είναι αμφισβητούμενο γιατί πιθανόν ν’ άλλαξε με την ευκαιρία μιας μεταγενέστερης επαναδιδασκαλίας.

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Κωστής Κολώτας
ΜΟΥΣΙΚΗ: Μιχάλης Χριστοδουλίδης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκος Χαραλάμπους
ΠΑΙΖΟΥΝ: Τάκης Βουλαλάς, Θεόδωρος Συριώτης, Ιάκωβος Ψαρράς, Τάσος Χαλκιάς, Θάνος Καληώρας, Κώστας Κοντογιάννης, Κάκια Παναγιώτου, Φώτης Γκαβέρας, Θεανώ Ιωαννίδου, Μαρία Σκούντζου, Κατερίνα Χέλμη, Φωτεινή Μανέτα, Άννυ Πασπάτη, Μιράντα Ζαφειροπούλου, Νεφέλη Ορφανού, Πένυ Παπουτσή, Κάρμεν Ρουγγέρη, Ελένη Κυσκίρα, Σοφία Μαρία Πυρουνάκη
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 24 λεπτά
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1981 (18 Ιουνίου)

PostHeaderIcon ΠΕΡΣΑΙ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Πέρσαι (472 π.Χ.)

Οι Πέρσαι είναι όπως κι οι Ικέτιδες μια λυρική τραγωδία που έγραψε ο ποιητής στα 50 του χρόνια για να εξυμνήσει τη νίκη των Ελλήνων στη Σαλαμίνα. Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι το πιο παλιό του δράμα. Η τραγωδία διαδραματίζεται στα Σούσα όπου φτάνει ο Άγγελος απ’ την Ελλάδα και διηγείται στη βασίλισσα Άτοσσα, τη μητέρα του βασιλιά και τον Χορό που αποτελείται απ’ τους πιο επιφανείς γέροντες του Περσικού Κράτους, την ήττα του πολυάριθμου στρατού. Στο τέλος παρουσιάζεται κι ο ίδιος ο Ξέρξης ντυμένος με κουρέλια, χωρίς συνοδούς, θλιμμένος, αλλόφρονας, ταπεινωμένος, τελείως διαφορετικός από τότε που ξεκίνησε να θρηνεί παράφορα την ήττα. Το τέλος της τραγωδίας αποτελεί Κομμός που μαζί με τον Χορό φανερώνει την απόγνωση του καταρρακωμένου βασιλιά. Το εθνικό πνεύμα που εκπέμπει όλο το δράμα κι η ολοζώντανη περιγραφή του Πέρση Αγγέλου της ελληνικής νίκης, συγκινούν την ψυχή των Ελλήνων κι εξάπτουν το αίσθημα της φιλοτιμίας τους.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Γιάννης Γρυπάρης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κωστής Μιχαηλίδης
ΠΑΙΖΟΥΝ: Νίκος Χατζίσκος, Αθανασία Μουστάκα, Στέλιος Βόκοβιτς, Γιάννης Αποστολίδης, Γιάννης Αυλωνίτης, Γρηγόρης Βαφειάς, Θεόδωρος Ανδρικόπουλος, Γκίκας Μπινιάρης, Αλέκος Δεληγιάννης
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 1 λεπτό
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1954 (30 Οκτωβρίου)